Frí - hvaða frí -

Mér fannst þessi pistill svo fyndinn að ég skellihló við lestur hans núna í morgun.  Ágætt að byrja daginn með slatta af endorfínum í heilanum - eða er það ekki það gerist í heilanum þegar maður hlær? Held það amk.

Einkarekinn leikskóli

Árið 1991 var stelpan mín á þriðja ári, ég var að vinna í Menntamálaráðuneytinu, Ólafur Ragnar Grímsson var fjármálaráðherra í ríkisstjórn Steingríms Hermannssonar og Davíð Oddsson var borgarstjóri Reykjavíkur.  Við foreldrarnir sóttum um leikskólapláss fyrir dóttur okkar og fengum það svar frá Reykjavíkurborg að við gætum fengið vistun frá kl. 8 - 12 á leikskóla sem var í öðrum borgarhluta en við bjuggum í.  Þar sem þetta tilboð Reykjavíkurborgar hentað okkur ekki var prinsessan sett í leikskóla Ananda Marga sem heitir Sælukot.  Þar dvaldi hún í góðu yfirlæti þar til hún varð fimm ára en þá gat hún fengið leikskólavist hálfan dag á leikskólanum Leikgarði sem var í nágrenni okkar. 

Við nokkrir foreldrar í stjórnarráðinu tókum okkur til og settum fram tillögur um einkarekinn leikskóla fyrir starfsmenn stjórnarráðsins en einhverjir slíkir voru þá í rekstri t.d. hjá læknafélaginu og einnig hjá starsmönnum rannsóknastofnana ríkisins uppí Keldnaholti.  Á þessum tíma ráku líka spítalarnir leikskóla fyrir sína starfsmenn.

Tillögum okkar og hugmyndum var fagmannlega vísað út af borðinu af starfsmönnum fjármálaráðuneytisins.  Þeir einkareknu leikskólar sem á þessum tíma voru til eru það ekki lengur.  Nema Sælukot.  

 

 

Totus tuus - Górecki

Ég er búin að uppgötva nýjan tónsnilling.  Hann heitir Henryk Górecki og er pólskur.  Ég hef í spilaranum í bílnum mínum þetta lag Totus tuus sem ég setti inn á spilarann hérna á síðunni.  Mér finnst það vera mjög fallegt og vildi svo sannalega syngja það.  Meðsöngvarar óskast hér með þeir sem hafa áhuga vinsamega gefið ykkur fram.  Ég veit ekki til þess að tónlist þessa manns hafi hljómað mikið hér á klakanum en etv. er það bara vittleysa hjá mér?

Pavarotti allur

Þá er Pavarotti allur.  Ég hitti hann aldrei blessaðan frekar en hún Diddú okkar sem hefur sungið með hinum tveimur tenórunum úr fræga tenóró-tríóinu.

Hins vegar er ég svo fræg að hafa hitt Dómíngó sjálfan live.  Það var þannig að árið 1992 fórum við í heimsókn til kunningja okkar til Bayreuth í Þýskalandi.  Keith Reed var þá að syngja í óperukórnum í óperuhúsinu í Bayreuth og smyglaði okkur inn í húsið á barnapössum sem börnin hans voru með.  Mikið ævintýri.  Þarna spásseruðum við um á meðal starfsmanna óperunnar, og fræga fólksins sem við þekktum ekkert og Keith varð að benda okkur sérstaklega á.  Við smygluðum okkur inná upphitun hjá óperukórnum, sem var kominn í búning en kórinn er það allra flottasta hljóðfæri sem ég hef heyrt í, ég sat dolfallin í klukku allan upphitunina. 

Allavega þar sem ég er þarna backstage þá geng ég í flasið á manni sem mér fannst ég eitthvað kannast við - og brosti til hans náttúrulega sem sönnum Íslendingi ekki ætlaði ég að móðga manninn skyldi þetta vera hann Jón á Leiru eða Siggi á Bakka.  Maðurinn brosti til baka og spjallaði aðeins við dóttur mína sem var þarna með mér.  Síðan er kallað á hann og þá fattaði ég að þetta var sjálfur Meistró Placidó Dómingó sem var næsta kvöld að syngja í óperunni Parsifal sem ég held að Wagner hafi samið aðeins til flutnings í Bayreuth.  Við Dómíngó tókum nú ekki lagið saman þennan sumardag í fyrndinni í Þýskalandi en mér fannst maðurinn mjög alþýðlegur og sjarmerandi.  Og minni og grennri en ég hélt úr sjónvarpi og myndum.