Tjaldstæðafælni

Mér finnst fínt að sofa í tjaldi svona nótt og nótt.  Við notum tjaldið okkar og förum í útilegur þegar okkur hentar og eftir því sem vindar blása á sumrin.  Hins vegar er í seinni tíð farin að hrjá mig ákveðin tjaldstæðafælni.  Síðasta tjaldútilega mín á skipulagt tjaldstæði var fyrir þremur eða fjórum árum en þá hittumst við hópur á tjaldstæðinu í Húsafelli.  Tjaldstæðið var fullbókað þá helgi og margt um manninn.  Mér blöskraði alveg umferð bíla um tjaldstæðið.  Sífellt var eins og einhver þyrfti að vera að ná í eitthvað sem vantaði eða vera að fara í sund eða eitthvað.  Og alltaf keyrt af stað á bílnum en alls staðar voru lítil börn út um allt á tjaldstæðunum að leika sér.  Sem betur fer gerðist ekkert en mér fannst þetta hreinlega mjög óþægilegt.  Um nóttina tók síðan við mikill söngur í öllum hitörunum í fellihýsunum allt í kringum okkur.  Ekki mikil friðsæld sem var ríkjandi í þeirri útilegu. 

En svo heyrði ég um enn nýja græju sem Íslendingar eru farnir að hafa með í útileguna.  Samverkakona mín fór á tjaldstæði sem eru við Hítarvatn og tjaldaði þar.  Stuttu frá voru saman þrjár fjölskyldur með þrjú fellihýsi og rafstöð.  Um kvöldið var rafstöðin sett í gang til þess að börnin sem voru með í för gæti farið í tölvuleiki eða horft á DVD. Ég hef ekki lent í að tjalda nálægt svona græjuvæddu fólki en tjaldstæðafælnin lagast ekki mikið við þessa frásögn.