Vorið er komið

og grundirnar gróa - nei ekki alveg en mér finnst bjartir marsdagar eins og dagurinn í gær alveg frábærir.  Þá langar mig að fara út í garð og klippa og hreinsa.  Seinni partinn í gær var hægt að sitja í sólinni út á svölum.  Nokkrir krókusar farnir að gægjast upp úr moldinni.   Veðurspáin í dag er svipuð og í gær.  Vorið er ekki alveg komið en það er á hraðbyri til okkar.

Að hjálpast að

Mjög oft í leik og starfi þegar leysa þarf einhver sameiginleg verkefni sem enginn einn hefur á sinni könnu kemur upp sú eðalhugmynd til að leysa verkefnið þá verði bara ,,Allir að hjálpast að."

Það verður að segjast eins og er að ekki er reynsla mín góð af verkefnaskilum í slíkum verkefnum.  Hugmyndafræði er helst notuð til að plata saklausar og hrekklausar sálir sem halda að á bak við fagurgalann sé einhver alvara um að það það ætli menn að gera.  Því að þegar til alvörunnar kemur þá eru menn yfirleitt afskaplega uppteknir í að leysa sín eigin persónulegu og prívat verkefni og hafa engan tíma aflögu í ,,Allir að hjálpast að" verkefnið.  Eru svo alvega steinhissa þegar eitthvert verkefni sem allir voru svo jákvæðir yfir því að hjálpast að við að leysa sé ekki lokið.  Telja sjálfsagt að allir aðrir en þeir hljóti að hafa gnægt af tíma og nennu.

Siðast þegar slíkt mál kom upp í félagskap sem ég er í þá maldaði ég fyrst í móinn en sagði síðan ekki eitt einasta orð því menn voru svo jákvæðir út í það að hjálpast að við að vinna í ákveðnu máli.  Lítið gerðist en ég tók mig til og vann í málinu í tvo klukkutíma og leysti málið að hluta.  Síðar var ég spurð að því hvernig gengi að með verkefnið og þá var svarið hjá mér: Já, það verkefni - ég hjálpaðist að við það í tvo klukkutíma á miðvikudagskvöldið. En þú??

Góupáskar

Ég las í Mogganum í morgun að í ár eru sjaldgæfir góupáskar.  Ég á afmæli 22. mars og ef afmælið mitt er á sunnudegi þá er það yfirleitt Pálmasunnudagur.  Hins vegar man ég ekki eftir því að hafa átt afmæli á páskum en núna á ég semsagt afmæli á laugardegi fyrir páska.  Og það er ekkert skrítið að ég muni ekki eftir því það samkvæmt Mogganum var það árið 1940 sem síðustu góupáskar voru en þá var ég ekki fædd.  

Það er gaman að norræna tímatalinu en ég á þó í vandræðum með að muna nöfnin á mánuðunum. Ágætt að reyna að rifja þetta upp svona í morgunsárið.  Ég man helst eftir nöfnunum þorra, góu, einmánuður, harpa og skerpla.  Heyjannir er mjög lýsandi nafn á mánuði en ekki get ég sagt að mánaðarnöfnin mörsugur og gormánuður séu sértaklega falleg.  Mér finnst ýlir vera skrítið nafn.  Fleiri man ég ekki en sé á wikipedíu að það eru nöfn eins og haustmánuður og tvímánuður.  Þá er bara eftir eitt lýsandi nafn á mánuði.  Sólmánuður.  Það er flott nafn á mánuði.

Hlaupársdagur

Dagurinn í dag hlaupársdagur er sérstakur aukadagur fyrir okkur öll.  Um daginn las ég í blöðunum að í dag ættu alls 204 Íslendingar afmæli.  Ég hefði haldið að þeir væru fleiri.  Einfalt reiknidæmi út frá fjölda Íslendinga og fjölda daga á ári gefur:  300.000/365 = 821,9 eða hækkað upp og jafnað þá eiga að jafnaði 822 Íslendingar afmæli á degi hverjum.

Nú er það þekkt að börnin fæðast ekki jafnt yfir árið og dreifast alls ekki jafnt yfir dagana nema síður sé.  Einhvern tímann sá ég mannfjöldapælingar og dreifingu fæðingardaga Íslendinga yfir mánuðina og mig minnir endilega að haustmánuðirnir eigi þar vinninginn þ.e. að fleiri Íslendingar séu fæddir í september - nóvember en önnur misseri.  Ég þarf að kanna þetta betur einhvern tímann, mér mér finnst gaman að spá í svona hluti, við mannskepnan höldum að við höfum svo mikla stjórn en við erum seld ýmsum náttúrulegum kröftum þótt að við teljum annað. 

Ég þekki persónulega tvo Íslendinga sem eiga afmæli í dag, það er Einar B. Pálsson, verkfræðingur sem er 96 ára gamall sem kenndi mér í háskólanum í den og síðan fröken Rakel Grímsdóttir sem er 16 ára gömul og dóttir Dóru og Gríms.  Samkvæmt mínum útreikningum miðað við að 204 Íslendingar eigi afmæli á hlaupársdegi þá þekki ég persónulega semsagt tæplega 1% af íslenskum afmælisbörnum dagsins í dag.   Ef ég yfirfæri þessa þekkingaprósentu yfir á aðra daga ársins þá ætti ég að meðaltali að þekkja 8 Íslendinga sem ættu afmæli á hverjum degi. 

Sé ekki eftir neinu

 

Þá er maður búinn að sjá þessa mynd og vafra um netið í þekkingarleit um Edith Piaf.  Ég vissi t.d. ekki að hún samdi textann við þetta lag - La vie en Rose.  Þetta er upptaka frá árinu 1954 og er gaman að sjá viðbrögðin frá áheyrendum en hún hefur þá alveg í hendi sér.  Það er nokkuð lærdómsríkt að skoða upptökurnar sem eru á Youtube með henni, þar sér maður hve henni fer aftur með aldrinum en hún lést aðeins 48 ára gömul en leit þá út fyrir að vera miklu eldri.   Til dæmis er þarna upptaka frá árinu 1961 af henni syngja non, je ne regrette rien þar sem maður sér að það er ekki verið að ofgera í kvikmyndinni með útlitið á henni undir það síðasta.  Mér finnst leikkonan sem leikur Edith í kvikmyndinni alveg rosalega góð en ein gömul vinkona Edith Piaf sagði um þann leik að henni hafi fundist eins og hún væri að horfa á Edith sjálfa.   

 

Þáskildagatíð

Ég hef komist að því að ég hef mjög gaman af svona framtíðartryllum.  Matrix myndirnar féllu mér vel í geð og einnig Teminator myndirnar, Star Wars myndirnar voru svo sem ágætar en ná þó ekki alveg þeim hæðum sem hinar framtíðar - teknó - tölvu - kvikmyndirnar.  Um daginn var verið að endursýna á einhverri norrænu sjónvarpstöðinni myndina 12 monkeys, sem er í þessum flokki hjá mér. 

Það er eitthvað heillandi við þá tilhugsun að hægt sé að flakka fram og til baka í tíma og breyta nútið og framtíð.  Oft verða úr þessu miklar endaleysur og pælingar sem tekst stundum ágætlega hjá þeim í Hollivúdd.  Því miður verður það þó oft svo þegar vel gengur með fyrstu myndirnar þá verða framhaldsmyndir númer þrjú, fjögur og fimm svo útvatnaðar að maður er löngu hættur að skilja upp né niður í söguþræði eða hvað gerðist yfirleitt í fyrri myndunum.  Þá er  búið er að flakka svo oft fram og tilbaka í tíma og rúmi að upp er komin einhverskonar þáskildagatíð sem enginn skilur neitt í.    

Það er dálitið spes pælingar oft í gangi hjá þeim í Hollivúdd um að tölvur og vélar ýmisskonar muni yfirtaka veröldina og maðurinn standi varnarlítill gagnvart því.  Nema náttúrulegar sá eini eini, frelsarinn sem mun bjarga heiminum eftir að hafa gengið í gegnum eld og brennistein.  Í fyrstu tveimur Terminatormyndunum sem mér finnst mjög góðar er reyndar hörkukelling, það er mamma framtíðarfrelsarans sem heitir í myndunum Sarah Connor og er leikin af kvikmyndaleikonunni Lindu Hamilton.  Ég leitaði af myndum af henni í þessu hlutverki og fann þá mynd sem hér er með á þessari bloggfærslu.  Hún er ekki beint Maríu meyjarleg á þessari mynd hún Sarah Connor með riffill og allar græjur en í myndinni eignast hún frelsara alheims með manni sem sendur er til þess verks úr framtíðinni.  Þetta er náttúrulega þvílík beintenging í meyjarfæðingu biblíunnar að það hálfa væri nóg.

Mánudagur, þriðjudagur, miðvikudagur

er lag sem hægt er að nota til að kenna krökkum nöfnin á vikudögunum.  Nú er framundan Bolludagur, Sprengidagur, Öskudagur .  Ég hef reynt að standa mína húsmóðurlegu plikt að ala upp afkvæmin í réttum hefðum og siðum sem tíðkast á þessum dögum. Si svona eins og að gera bollur, kaupa efni í fiskibollur og í hið árlega saltkjöt og baunir.  Börnin eru reyndar orðin það fullorðin að ég tel næsta víst að þau hafi ekki áhuga á að fara í Kringluna né á Laugarveginn til að syngja í búðunum á Öskudaginn fyrir nammi í poka. 

Ég verð þó að játa að ég hef ekki staðið mig í að halda úti öskupokahefðinni því ég hef ekki saumað öskupoka síðan í Borgarnesi í den.  Ekki það að þar stóð mamma mín sig vel því hún hjálpaði okkur krökkunum að gera öskupokana.  Mamma er flínk saumakona og gerði hún mjög fallega poka það er dálítið sérstakt hvað ég man það vel núna.  Það erfiðasta við að gera öskupoka var að beygja títiprjónana sem maður notaði til að festa pokana með, títiprjórnarnir áttu til að hrökkva í sundur.  Aldrei var sett nein aska í þessa poka, því hvar var ösku að fá?? Ekki voru nú grillin né arnarnir á heimilunum í Borgarnesi á þessum tíma ogseisei nei og hitað upp með olíukyndingu, ég held það nú.

Aðalstuðið var síðan að fara með öskupokaútgerðina út í Kaupfélagiog næla þeim svo lítið bar á  í fólk sem var þar á ferð, helst konur, þær voru yfirleitt það vel búnar í kápum sem gott var að næla í.   Síðan var voðalega gaman að fylgjast með fínu frúnum ganga um í Kaupfélaginu með pokana aftaná sér.   

Orkuveitan

Nú er frost á fróni og heita vatnið rennur hraðar og í meira magni en nokkru sinni fyrr inná ofna heimilanna á höfuðborgarsvæðinu.  Reyndar man ég ekki til þess að fyrr hafi verið gripið til þess ráðs að loka sundlaugunum til þess að hafa nú örugglega nægt heitt vatn til að hita upp híbýli manna.  Hins vegar man ég eftir því þegar Orkuveitan varð að grípa til þess ráðs að hækka verðið á heita vatninu því slíkir  hitatímar voru á landinu að orkunotkunin stóð ekki undir rekstrarkostnaði veitunnar.  Nú geri ég mér fulla grein fyrir því að kostnaður okkar hér á þessu suðvesturhorni landsins vegna upphitunar húsa er ekki hár en tel samt sem áður að nú hljóti að vera lag fyrir Orkuveituna að lækka verðið aftur á heita vatninu.

Í boltanum

Ég las þessa mannlýsingu nú í morgun.  Með klikkað keppnisskap og gríðarlegan metnað.  Nú hef ég ekkert á móti því að menn hafi keppnisskap og metnað og séu á fullu í boltanum.  Hins vegar er ér ég löngu orðin dauðþreytt á þessu keppnisskapmenntaliteti og íþróttahugarfari sem margir hverjir hafa fært yfir á almenn samskipti fólks í leik og starfi.   

Það er aðalmálið í íþróttaleik að vinna leikinn og vera bestur en það er ekkert verra að að hafa gaman af því að spila leikinn.  Það getur líka skipt mann sjálfan máli sem persónu að vita það að maður hafi rétt við og fari eftir reglunum en hafi ekki brotið viljandi á einhverjum og komist upp með það.  Mér finnst hins vegar lífið sjálft vera flóknara fyrirbæri en íþróttaleikur þó mér sýnist að allt of margir séu haldnir þeirri blindu að telja sig vera í einum allsherjar eilífum íþróttaleik.  Það er varasamt að hugsa bara um það að ,,vera bestur" komast á toppinn, halda með sínu liði og að enginn sé annars bróðir í leik - nó matter what.  Í íþróttaleikjunum er mikið um tæklingar sem geta verið varasamar og ég fæ ekki betur séð en þessi eilífi íþróttakappleikur sé farinn að taka sinn toll í samfélaginu og fólk liggi misbrotið og tognað út um víðan völl.  Mér hefur alltaf fundist gaman af íþróttum og styð þær heils hugar.  Hins vegar væri óskandi að menn hefðu þroska til þess að sjá hvenær hægt er að yfirfara íþróttandann með sínu klikkaða keppinsskapi og gríðarlega metnað yfir í lífið og tilveruna sjálfa og hvenær ekki. 

Þorrablót

Ég hef engan áhuga á Þorrablótum.  Mér finnst matur sá sem er borinn á borð á slíkum samkomum vondur og sé því ekki tilgang í því að fara mæta í slíkar matarveislur.  Ég hef reyndar farið á eitt skemmtilegt Þorrablót.  Það var í Jónshúsi einhvern tímann á hinni öldinni þegar ég var að nema í Kóngsins Kaupmannahöfn.  Þá var okkur Íslendingunum sem höfðu áhuga á að mæta á Þorrablótið troðið inní salinn í Jónshúsi og var svo sannalega þétt setinn bekkurinn.  Ég man að þrengslin voru slík að erfitt var að komast að matarborðinu og yfirleitt að hreyfa sig eitthvað úr stað.  Það er kannski þess vegna sem þetta var svona skemmtilegt?  Árið eftir var breytt til og blótið haft í sal út í bæ þar sem var nóg pláss.  Það var ekki nándar eins skemmtilegt og hef ég lítið eða bara ekkert mætt á slíkar samkomur síðan.